уст.
то же, что çан-çурăм
тело, туловище
стан
çарамас çансем çине ан килсе кĕр — на голые тела не наступай
çан çурăм — тело
(с'ан), рукав. Янтик, КС. См. çанă, çавнă.
тело, туловище. N. Унтан хăй çанĕ çине пăхнă та, унăн кăкăрĕсем (груди) ĕлĕкхи пекех сывă пулнă. СТИК. Çан кĕçтет. Чешется тело. Ст. Чек. Кăшкăрса тăр-ха кунта, çанă кĕçĕтет пулĕ-ха (у тебя, видно, тело чешется, т. е. видно тебе охота биту быть). ТММ. Патак хытă, çан çемçе. (Послов.). Микушк. Çан или çан-çурăм, средняя часть тела человека без конечностей. Ib. Çĕр çынтан çĕр сăмах, çанăм çурласса çитет-çке. Çутт. 82. Манăн çач çине темиçе пĕрчĕ ӳкрĕ. На меня упало несколько капель дождя. Пазух. Йĕс алăкран кĕнĕ чух, çара çанăм çӳçенчĕ, хĕрлĕ сăнăм шуралчĕ. N. Çарамас çанăвăн ирсĕрлĕх ан курăнтăр. Чтобы не видно быдо срамоты, наготы твоей.
скл. основа местоим. çавă; то же, что çавăн (род. п. от местоим. çав, тот). Сред. Юм. Çан чôл çын çакăнта пôрнĕ-и ô, он пик пôлсан эп такçанах тохса кайнă онтан.
подр. удару в колокол. Шурăм-п. Акă чан çан! çапса ячĕç.
то же, что çиеп, ем. Якейк. Шорк. Çап, çатăп — ем; эсĕ çан, çатăн — ты ешь; вăл çать, он ест: эпĕр çаппăр, мы едим; эсĕр çаттăр, вы едите; вĕсем çаççĕ, они едят.
уст. «тело»; çан-çурăм «тело», «туловище»; по-видимому, сюда же относится каçан «спина» (кай «задний»; çан «тело»); др. тюрк., узб. тан, башк., тат., уйг. тән, туркм., тур. тен, кирг. ден, казах. дене, тэн, к. калп. дене, тань «тело»; кумык, сан «туловище»; ср. уйг., узб., кирг., казах., к. калп., ног. сан «бедро», «ляжка». Из перс. (тӓне) «тело», «туловище», «корпус».
Çавăн пекех пăхăр:
çамрăклат çамрăкранпа çамрак Çамук « çан » çан-çурăм çан-çурăмсăр çан-вĕç çан-пуç çанă