I.
1.
пестрый, пятнистый
пегий (о животных)
ула ĕне — пегая корова
ула лаша — пегая лошадь
2. разг.
веснушчатый
ула çын — веснушчатый человек
3. диал.
лысина
◊
ула кайăк — дятел
ула курак — ворона
II. глаг.
1.
выть, завывать
издавать воющие звуки
таçта кашкăр улать — где-то воет волк
мăръере çил улать — в печной трубе завывает ветер
2.
гудеть, издавать гул
вĕçетмĕшсем уласа иртеççĕ — с гулом проносятся самолеты
3. прост.
голосить, реветь
рыдать
уласа йĕр — голосить, рыдать в голос
4.
со свистом рассекать воздух (о летящих предметах)
(ула), выть. С. Икково. Кашкăр улать. Орау. Ку ачасам пĕртте шарламаççĕ-çке сирĕн? — Каккуй шарламаççĕ, анчах пĕри уласа илчĕ халь (т. е. поревел). Никитин. Йытă утаса вĕрсен, çын вилет. Ст. Чек. Ачалла уласа йĕрет, упăшки шыва кайса вилчĕ те. N. Вара улпут ывăлĕ вĕрентекен (учитель) патне макăрса уласа пычĕ, тет. (Из сказки). Ч. С. Уласа макăрни. Сред. Юм. Çил улать. Ветер воет. К. С. Çил пуш çуртра уласа вĕрет. К. С. Çил, мĕншĕн эсĕ уласа вĕретĕн? (Из перевода). Никитин. Тата чăпăркка шатлаттарни те ян! туса, уласа кайса, хулхана пырса, илтĕнет. Ст. Чек. Уласа йĕрет. Плачет голосом. СТИК. Уласа йĕрет. Плачет отчаянно (в Сред. Юм. — «воет при плаче»). Сирах 256. Лешсем каллах уласа йĕре пуçланă. Чув. прим. о пог. 122. Çула çил кашласан (уласан), çăмăр пулать. Если летом ветер шумит (воет) — к дождю. || Жужжать. Якей К. Патак, уласа кайса, Хĕветĕр куçне пырса лекрĕ. Собр. 53. Çурăк урапа пушшех улат, теççĕ.
ола, пегий, пестрый. Шурăм-п., № 26. Улах ула кутлă (т. е. от посиденок добра не бывает). Рак. Улаях та лаша, ай, эп кӳлтĕм кĕр-куннехи ула çулсене çӳреме. СПВВ. «Мĕн шыратăн? — Ула лаша. — Ули çине ху утланнă вĕт!»
лысина. СПВВ.
ала
«пёстрый»; др. тюрк., уйг., кирг., казах., тур., тув., хак., алт. В, тат. ала, азерб. ала-була, алача, узб. ола, азерб., туркм. ала «пёстрый», «пегий»; Замахш. ала карка, тат. ала карга, чув. ула курак «ворона»; чув. улатакка «дятел», ср. монг. алаг «пёстрый», «пегий», «разноцветный»; ср. перс. (тука) «певчий дрозд» (звукоподражательное слово).
1. «выть»; 2. «голосить», «рыдать», «реветь»; КБ, МК, АФТ, азерб. агла «рыдать», «плакать»; Ибн-Муханна улы, хак., кирг., казах., кумык., тур., ног. улу, туркм., узб. увла, азерб., тат. ула, башк. оло, якут. улуй «выть», «завывать». Образовано с помощью афф. -ла от звукоподражательного у-у-у.
Çавăн пекех пăхăр:
улăштарттар улăштару улăшу улĕмччен « ула » ула курак ула тăла ула-курак ула-чăла ула-чăлалан