(ирд’э̆н', ирдэ̆н'), возгордиться (перед старшнми), вольничать, зазнаваться, взять волю; шалить. Испортиться вследствие долгого пребывания в воде (о мочале, конопле). Сред. Юм. Пит иртĕнет. Сем. с. Тухнă чух иртĕнмеççĕ (не шалят, школьники). Орау. Иртĕнсе, çĕлĕк çине çĕлĕк тăхăнсан, хунемĕш (= хунямăшĕ) хаяр пулать, тит. Если кто-нибудь наденет шапку на шапку, у него будет злая теща. (Поверье). Ст. Чек. Иртĕнет — хăйне хăй чараймас: чупса çӳрет. Сред. Юм. Пôр чôхне çийе пĕлмес-ха, иртĕнсе ларать (шалит), çôк чôхне пит çийесчĕ те, çôк вара. Трехбалт. Мĕн иртĕнсе çийетĕн? Что ты лениво ешь? || В. Михайлов. Иртĕн — перестояться на корню; стоять на корню дольше, чем надо (о растениях). || Сред. Ю.ч. Пит нăмай шывра вырттарсан, пôса-кантăр иртĕнсе каять те, он сӳсĕ мôртак (дряблое) пôлать.
Çавăн пекех пăхăр:
ирсĕрлен ирсĕрлентер ирсĕрлет ирт « иртĕн » иртĕнтер иртĕнчĕк иртĕх иртĕхтер иртĕхӳ