Шырав: кĕнчеле

Чăвашла-вырăсла словарь (1982)

1.
прялка
кĕнчеле йывăççи — стояк прялки
кĕнчеле лаппи — донце прялки
кĕнчеле урапи — колесо самопрялки
Кĕнчелепе тĕнче тытаймăн. — посл. Мир держится не на прялке.

2.
прядево
мочка кудели
кĕнчеле арла — прясть
кĕнчеле арлакан — пряха

Чăвашла-вырăсла словарь (1919)

прялка
палка, утвержденная в донце, заменяющией русский прядильный гребень

Чăваш сăмахĕсен кĕнеки

(_кэ̆н'ζ'эл'э, к'э̆н'џ̌эл'э), то же, что канчала. Иногда обозначает пряслицу. ТММ. Кĕнчелепе тĕнче тытаймăн. Ib. Тĕнчере тĕрлĕ кĕнчеле. N. Кĕнчели (пряслица) сак çинче тăнă. Катуç ларнă та, авăрла пуçланă. Хурамал. Сӳсе арланă чух çыхаççĕ, çавна калаççĕ кĕнчеле тесе. СПВВ. ЕХ. Çăма арламашткăн (так!) çăмне чăмăкка чĕркенине кĕнчеле теççĕ. Н. Седяк. Кĕнчеле = авăрлама чăмăртанă çăм. См. Paas. 63.

Чӑваш чӗлхин этимологи словарĕ (1964)

, диал. кăнчала «прядево», «пучок кудели, приготовленной для пряжи (мычка)»; кĕнчелеççи < кĕнчеле йывăççи «пряслице», «донце, к которому привязывают кудель при прядении». Заимствовано из восточнославянского языка до утраты последним носовых гласных (т. е. раньше X века):. кондель [конделĕ] > кĕнчелеkиontalo «кудель».

Çавăн пекех пăхăр:

Кĕнтӳ Кĕнуç Кĕнӳç кĕнчĕк « кĕнчеле » кĕнчеле авăрла кĕнчеле арлакан машшин кĕнчеле йывăççи кĕнчеле кучĕ кĕнчеле тĕпĕ