вĕркĕн
2.
то же, что виркĕн
виркĕн
мчаться, нестись, лететь, устремляться
кашкăр вăрманалла виркĕнчĕ — волк бросился к лесу
утла çар виркĕнет — мчимся конница
виркĕнсе ирт — промчаться
виркĕнсе çит — домчаться
виркĕнтер
1.
понуд. от виркĕн
виркĕнтер
2.
то же, что виркĕн
çул тăрăх юланут виркĕнтерсе пырать — по дороге мчится всадник
вирхĕн
то же, что виркĕн
вирĕн
(вирэ̆н’), син. гл. виркĕн. Б. Аккоз. Вирĕнсе пырат. Стремительно несется (об энергичном и быстром шаге).
виркĕн
(виргэ̆н’), мчаться, устремляться. Изамб. Т. Виркĕнсе (быстро) пынă чухне, такăнса ӳкрĕ те, сăмсине çĕмĕрчĕ. N. Вăл (он) çапла виçĕ пупа шуйттан сĕтĕрсе кайнине курсан, виркĕне пачĕ, тет, куммашшĕ патне.
вирхĕн
то же, что виркĕн. См. вăрхăн. Сред. Юм. Чопса тохрĕ те, вирхĕнчĕ анчах, котне те корса йохаймарăм. Ib. Пирĕн олмана вăрласа тохнă та, мана хирĕç вирхĕнсе (торопясь) чопса охать. Альш. Юлташ панчен тухрăм та, киле вирхĕнтĕм-кăна („стремительно бросился бежать; тонкое рассечение воздуха“ у КС ĕрхĕнтĕм). Ib. Упа вирхĕнсе тухса кайрĕ, тет, алăка перĕнсе. Альш. Вăл ачасем каласан, эпĕ вирхĕнсе тухса кайрăм, тумтир тăхăнкаласа. М. Васильев № 3,37. Пĕлĕт çинчен вирхĕнсе шăханлăха анать, тет. Сред. Юм. „Вирхĕн = вирхĕнтер“. Сунт. 1929, № 9,5. Туран (сверху) ним сасăсăрах вирхĕнсе анать (прахут).
взметнуться
сов. 1. (подняться к верху) çӳлелле ыткăн, çӳлелле виркĕн; 2. (вскочить) хăвăрт сиксе тăр.
Çавăн пекех пăхăр:
вири-вири-кукамай Вири-ял вирила вирк « виркĕн » виркĕнтер виркĕс виркĕслĕ çĕр виркĕслĕ полă вирлĕ